Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της είπε:
Μίλησέ μας για τα Παιδιά
Κι εκείνος είπε:
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής,για
τη ζωή.
Έρχονται στη ζωή με τη βοήθειά σας αλλά όχι από εσάς και
-μόλο που είναι μαζί σας-
δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας,
όχι όμως και τις ιδέες σας,
γιατί αυτά έχουν δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να δώσετε μια στέγη στο σώμα τους,
όχι όμως και στη ψυχή τους,
γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που εσείς δε μπορείτε να επισκεφτείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε,
μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε όμοιά σας.
Γιατί η ζωή δε πάει προς τα πίσω και δε σταματά στο χτες.
Είστε το τόξο από το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σας
σαν ολοζώντανα βέλη.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του απείρου
και σας λυγίζει με τη δύναμή του,
ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακρυά.
Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά.
Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν,
έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά.
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή ''Ο Προφήτης'' του Χαλίλ Γκιμπράν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου